Wolność

Wszystkie dzieci nie mogą doczekać się dorosłości, bo o to możesz wszystko. Nie ma klatki. Tylko trzeba umieć być wolnym, trzeba wiedzieć gdzie iść gdy drzwi już stoją otworem. B.J. I.

Powyższe zdanie wywołuje w ludziach pewnego rodzaju opór i bunt. Po usłyszeniu go zaczynają krzyczeć, że to nie prawda, nie mamy wolności a nawet jak już jest to znacznie ograniczona przez czynniki:   środowiskowe, społeczne, zdrowotne i szereg innych. Zastanówmy się chwilę nad tym. Czy aby na pewno „Ci oni” mają rację? To jest zdanie metaforyczne. Klatka oznacza wszystko co nas ogranicza, a otwarcie jej symbolizuje zdjęcie tych wszystkich ograniczeń, które de facto może być tak naprawdę bardzo trudne lub niemożliwe w konkretnych realiach. Odnoszenie się do dorastającego dziecka jest także tylko metafora uwalniania się i rozwoju. Ale co będzie jeśli byłoby możliwe zniesienie tych wszystkich ograniczeń? Czy bez nich potrafilibyśmy być zupełnie wolni?

Zawsze jest wybór, w każdych okolicznościach.

Czasem podejmujemy wybór aby wierzyć ze go nie mamy. Bo tak jest nam łatwiej. Łatwiej jest zamknąć swoja klatkę i w niej siedzieć wierząc ze innej opcji nie ma. I właśnie o tym jest powyższe zdanie, że wyjść z klatki nie jest łatwo, nawet jeśli taka możliwość istnieje. Bo tam na zewnątrz jest wielki, groźny, obcy świat. Wiec łatwiej jest wmówić sobie ze ta opcja nie istnieje i cieszyć się tym co się ma. Chwała za pogodę ducha!

Ja za najważniejsza umiejętność w życiu uważam jednak, rozróżnianie tego, co zmienić mogę, od tego czego zmienić nie mogę, tak aby mieć maksymalny wpływ na otaczająca mnie rzeczywistość przy minimalnym wysiłku. I nie jest ważne skąd zaczynamy i jak beznadziejna jest nasza klatka. Ważne jak szybko się rozwijamy i jak daleko poza nią jesteśmy w stanie wyjść. A ludzie, naprawdę potrafią osiągnąć niesamowite rzeczy.

Boże, daj mi pogodę ducha, abym pogodził się z tym, czego zmienić nie mogę,

odwagę, abym zmieniał to, co zmienić mogę,

i mądrość, abym zawsze potrafił odróżnić jedno od drugiego.

Kurt Vonnegut

Autorzy powyższego artykułu: Angelina Piechowska, Bogna Ignatowska-Jankowska